Jacques Rivière 
Émile Mayrisch wilde aan het liberale dagblad Luxemburger Zeitung een Europese omvang 
geven en deed er in de jaren ‘20 E.A. Curtius, Marie Delcourt, Annette Kolb, Kasimir Ed- 
schmid, Pierre Viénot, Georges Gabory, Jean-Paul Allégret en vooral Jacques Rivière (1886- 
1925) aan medewerken. Deze laatste was directeur van La Nouvelle Revue Française, dat 
met Mevr. Mayrisch sedert 1912 betrekkingen onderhield. Hij verblijft viermaal te Colpach 
en doet in de Luxemburger Zeitung (1922-24) tweeëntwintig artikels over de eigentijdse poli- 
tiek, meer in het bijzonder het Frans-Duitse probleem, verschijnen. Met de toestemming van 
het gezin Mayrisch, zegt hij 0.a. „we behoren tot hen, die ook belangstelling voor Europa 
hebben en die aan zijn eenheid geloven en die hun wensen uiten opdat dit organisme, het 
meest complexe, het delicaatste, het intelligentste dat er ter wereld is, weer gezond zou wor- 
den.” 
Ernst Robert Curtius (1886-1956) 
Duits hoogleraar, specialist in de Franse literatuur, publiceert in 1919 het boek Die literari- 
schen Wegbereiter des neuen Frankreich. Dit werk, schrijft hij, „werd voorgesteld in 1920 
aan de lezers van de N.R.F door Alain Desportes, pseudoniem voor Mevr. Émile Mayrisch. 
Het is in haar mooi huis te Colpach (...), dat ik in 1921 Gide zou ontmoeten” Tijdens dit 
weekeinde is een vriendschap ontstaan, die dertig jaar zou duren. Ze begeleidde me naar 
Pontigny, Parijs, Cuverville, zoals ze Gide vergezelde naar Heidelberg, Baden-Baden en 
Bonn.” 
@,E.R. (= Ernst Robert Curtius) zei me dikwijls wat Colpach voor hen betekende na de 
eerste wereldoorlog. De nationalistische gevoelens waren toen nog zeer sterk, het contact 
tussen de naties bijna onmogelijk. In Colpach ontmoette men mensen uit een land dat kort 
geleden nog onze vijand was, men kon rustig over zijn problemen praten en men was er 
altijd zeker van begrepen te worden (...). 
Ernst Robert was, wegens zijn boek ,De Duitse geest in gevaar” vanaf het begin persona non 
grata voor de nazi’s. Hij was nooit lid geweest van één van de talrijke Hitlerorganisaties en 
zei: „Als ze mij aan de deur willen zetten, wel dat ze het dan maar doen’. En in een 
dergelijke situatie was daar Colpach, waar men oude vrienden en kennissen kon ontmoeten. 
die in staat waren te begrijpen welke verbijsterende dingen in het andere land gebeurden. 
Onuitgegeven brief van Ilse Curtius, 24 februari 1980 — uittreksel vertaald uit het Duits